పోస్ట్ చేయని ఉత్తరాలు -5

నువ్వు హాయిగా, ప్రశాంతంగా పడుకున్నావు. రోజంతా అలసిపోయి నిద్రాదేవి ఒడిలో చేరి సేద తీరుతూ తీయగా కలలు కంటున్నావు. నువ్వు నిద్రపోతుంటే నాకు చాలా ఆనందంగా ఉంది. కానీ నాకు నిద్ర రావడంలేదు. మనసంతా అల్లకల్లోలంగా, చికాకుగా ఉంది. ఏవేవో ఆలోచనలు, ఎవరికి చెప్పలేను, చెప్పుకోవడానికి నువ్వు లేవు. నువ్వు లేక నిదుర రాక నిమిషమైన మనసు నిలకడగా ఉండటం లేదు. ఈ రోజంతా నువ్వు నాతో మాట్లాడలేదు తెలుసా. నువ్వు మాట్లాడకుంటే నేను నాలా ఉండను అని నీకు తెలుసు. తెలిసి కూడా నువ్వు మాట్లాడలేదు. నీకు నామీద కోపమో లేక అసహ్యమో తెలీదు. కానీ మాట్లాడలేదు అన్న విషయం మాత్రం తెలుసు. రోజంతా ఏదో చిన్న ఆశ రోజుమొత్తంలో ఎప్పుడో ఒకసారి మాట్లాడకపోతావా అని. కానీ, ఆ ఆశ అడియాసే అయిపోయింది. ఈ రోజు అయిపోయింది, నువ్వు మాట్లాడనేలేదు.

అయినా నాకు కదా నీ మీద కోపమొచ్చింది. నేను కదా అలగాల్సింది. మరి నువ్వే నా మీద అలిగి మాట్లాడలేదు ఏమిటి? ఇదేమి న్యాయం? నేను అలగాల్సినప్పుడు కూడా నా బదులు నువ్వే నా మీద అలుగుతావా? నాకు కోపమొచ్చినప్పుడు కూడా నా బదులు నువ్వే నా మీద కోపం చూపిస్తావా? ఇదెక్కడి న్యాయం? అయినా నాకు నీ మీద కోపరావడం తప్పా? కోపం తెచ్చుకునే హక్కు నాకు లేదా? నువ్వు చేసిన పనికి నాకు బాధ కలగడం తప్పా? అందుకు నాకు కోపం రావడం తప్పా? కాదు కదా. మరి నాకెందుకీ శిక్ష? సరె, నీకు కోపం వచ్చిందే అనుకో, వస్తే? మాట్లాడకూడదా? మాట్లాడటం మానెయ్యాలా? కోపం వచ్చినా మాట్లాడొచ్చు కదా? మామూలుగా మాట్లాడటం ఇష్టంలేకపోతే తిట్టొచ్చుకదా? అవేవీ చేయకుండా, రోజంతా మాట్లాడకుండా ఉంటే నేనేమైపోవాలి? నేనేమైపోతానో అని ఒక్క క్షణమైనా అలోచించావా?

నువ్వెప్పుడూ అంటుంటావు, "విఘ్నీ, నేనులేకుండా నువ్వు ఉండగలవు కానీ నువ్వు లేకుండా నేను ఉండలేను" అని. కానీ నిజమేంటో తెలుసా? నాతో మాట్లాడకుండా నువ్వు హాయిగా ఉన్నావు, కానీ నీ కనుచూపైనా లేక నేను సతమతమవుతున్నా. మనసంతా ఏదో వెలితి, చుట్టూ అన్నీ ఎప్పటిలాగే ఉన్నా అంతా గందరగోళం. నాకు నేనుగా పరిపూర్ణం కాదు, నువ్వు లేకుంటే నేను శూన్యమే అని మళ్ళీ తెలిసింది. ఈ క్షణం నువ్వు నిద్రలేచి మాట్లాడితే ఎంత బాగుండు అన్న తపన, నిన్ను నిద్రలేపి మాట్లాడాలన్న ఆరాటం. అన్నీ నాకే. నీకేం నువ్వు చక్కగా బజ్జున్నావు. నేను, నా తలపులు, నా ఆలోచనలు, నా ఊహలు చేసుకోలేని సుదూర లోకాల్లో ఆనందంగా విహరిస్తున్నావు. కానీ ఇక్కడ నేను, నువ్వు ఎప్పుడెప్పుడు నిద్రలేచి నాతో మాట్లాడతావా అని నిద్రలేకుండా ఎదురు చూస్తూ ఉన్నా.

అదిగో, ఉషోదయ సమయం అయ్యింది. నాలో చిగురాశ ఉదయిస్తుంది. నా మీద ఉన్న కోపాన్నంతా ఓ కలలా మరచిపోయి మళ్ళీ నా మీద నీ ప్రేమ కురిపిస్తావని ఆశ. ఉదయ భానుడి లేత కిరణాల్లాంటి వెచ్చని ప్రేమనే నాపై కురిపిస్తావో లేక ప్రచంఢ భానుడి భగభగల్లాంటి నీ కోపంలో నన్ను దహించివేస్తావో చూడాలి మరి.

నీకిదే నా సుప్రభాత లేఖ..

చినుకులు

ఈశాన్య ఋతుపవనాల వళ్ళ అనుకుంటా పొద్దున్నుండీ జల్లు కురుస్తూ ఉంది. ఈ ముసురు ఇప్పట్లో తగ్గే సూచనలు ఏమాత్రం కనిపించడం లేదు. వరండాలో నిల్చుని చెయ్యి చాచి చూస్తే సన్నగా చినుకులు పడుతున్నాయి. ఈ చినుకులు నన్ను ఏమి చేస్తాయి అనుకుని అలా నడుద్దామని బయలుదేరితే చల్లగా పలకరించింది వాన చినుకు. అది మీద పడగానే ఝల్లు మంది, అయినా హాయిగానే ఉంది. అడుగులు వేస్తూ ముందుకు కదులుతున్నా, నా ఆలోచనలు మాత్రం నీ చుట్టే. నీ ఆలోచనల్లో నేను మునిగిపోయుంటే, చినుకు చినుకుగా ముంచేస్తుంది నన్ను ఈ వాన. పడేది ఒక్కో చినుకే కానీ నాకు తెలియకుండానే మెల్లమెల్లగా తడిసిపోతున్నా. ఈ వానకూడా నీలాగే మెల్లమెల్లగా నాకే తెలీకుండానే నన్ను తడిపేస్తుంది.

నీ ప్రేమకూడా ఒక్కో చినుకుగా నన్ను తడిపేసింది. అందులో నేను తడుస్తున్నా అన్నవిషయం నాకు అర్ధమయ్యే నాటికి అందులో పూర్తిగా మునిగిపోయా. ఎప్పుడు మొదలయ్యిందో తెలీదు కానీ మొదట్లో నీ నవ్వు కోసం ఎంతగానో ఎదురు చూసేవాన్ని. అంతగా ఎదురుచూస్తే దొరికే నీ నవ్వు ఒకేఒక్కక్షణం.  ఆ ఒక్క క్షణం నవ్వుకోసం ఎంతగా ఎదురు చూసేవాన్నో నీకేం తెలుసు. ఎన్ని గంటలు ఎదురుచూసినా కానీ, నీ చిరుమందహాసాన్ని చూసిన ఆక్షణం ఎదురుచూపు చాలా తక్కువనిపించేది. నీ నవ్వు నీ పెదవులపైనే కాదు, నీ కళ్ళల్లొ కూడా అందంగా కనిపిస్తుంది. నీ మనసులో ఉన్న ప్రశాంతత మొత్తం నీ నవ్వులో కనిపిస్తుంది. ఆ ప్రశాంతత నాకు చాలా హాయిగా అనిపించేది. నీ కళ్ళల్లో నాపై నింపుకున్న అభిమానం, నువు చెప్పకున్నా నీ కళ్ళు చెప్పేవి. నీ కళ్ళు చెప్పే ఆ అభిమానం నిజమో అబద్దమో తెలీదు కానీ అది నిజమని అనుకోవడమే నాకు తృప్తిగా ఉండేది. నీకు తెలుసో తెలీదో కానీ నువ్వు ఓ పెద్ద మాయావివి. నీ కంటి చూపులోనే ఏదో తెలీని మాయుంది. నీ నవ్వు, అమ్మో! అది మరీ పెద్ద మాయ. ఆ మాయ నన్ను నీ వైపు లాగేస్తుందని నాకు తెలియనే లెదు.

నీ నవ్వుకోసం నా ఎదురు చూపు, నీకోసం ఎదురుచూపుగా ఎప్పుడు మారిందో నాకు తెలీనేలేదు. నువ్వు నా కళ్ళ ఎదురుగా ఉండాలి, నీతో మాట్లాడాలి.  ఎంత ఎక్కువసేపు కుదిరితే అంత ఎక్కువసేపు మాట్లాడాలి. ఏం మాట్లాడాలి అని అడగకు, నాకు తెలిస్తే కదా నీకు చెప్పడానికి. ఏదో మాట్లాడాలి. నాలో ఈ మార్పు వస్తున్న క్షణం మాత్రం నాకు అర్ధమయ్యింది నాలో ఏదో మార్పు వస్తుందన్న విషయం. నేను నీకోసం ఎదురు చూస్తున్నా అన్న విషయం, నీతో మాట్లాడాలని తపన పడుతున్నా అన్న విషయం. నీకీ మార్పు అవసరమా అని నన్ను మెత్తగా మందలించింది నా బుద్ది, కానీ మనసు మాత్రం నాకిది చాలా బాగుంది నాకిదే కావాలి అని నిక్కచ్చిగా చెప్పింది. అయినా బుద్ది మాట వినడానికి నేనేమన్నా మహా యోగినా? అందుకే, మనసుదే పైచేయి అయ్యింది. అప్పటినుండి నీకోసం ఎదురు చూడటం, నీతో మాట్లాడటం, నీతో చాట్ చెయ్యడం నా రోజూ వారి దినచర్యలో అతి ముఖ్య భాగాలు అయిపోయాయి. ఎంతగా అంటే, అవి లేకుంటే ఆ రోజు రోజులా ఉండనంతగా, అవి లేకుంటే నేను నాలా ఉండనంతగా, నిదుర లేచినప్పటి నుండి, పడుకునేంత వరకు నువ్వుతప్ప వేరే ధ్యాస లేనంతగా. అదిగో, అప్పుడు తెలిసింది మెల్లమెల్లగా నీ ప్రేమ చినుకుల్లో నేను తడిసిపోయా అని.

ఈ చినుకులు నన్ను పూర్తిగా తడిపేసాయి. జుట్టులోంచి చుక్క చుక్కలుగా నీళ్ళు కారుతున్నాయి. చొక్కా మొత్తం తడిసిపోయింది. రోడ్డు మీద కనుచూపుమేరలో ఎవరూ లేరు. చలికి శరీరం సన్నగా వణికిపోతుంది. ఇంక వెనక్కి వెళ్ళాలి తప్పదు. ఈ వాన చినుకులకన్నా నీ ప్రేమ చినుకులే ఎంతో బాగున్నాయి. ఇప్పుడు నీ మాటల చినుకులు దొరకవేమో కానీ నీ జ్ఞాపకాల చినుకులనుండీ నన్నెవ్వరూ దూరం చేయలేదు. ఇంటికెళ్ళి వాటిలో తడుస్తా.